سفر سبز و مطالبه‌گری

✍️ احمدرضا ضیایی / شمارۀ ۵

سفر سبز بیستم یک اردوی جهادی هشت روزه در یکی از دورافتاده‌ترین و محروم‌ترین مناطق کشور بود. این یعنی حتما باید توجّه کنیم که در چنین منطقه‌ای نمی‌توان در طول هشت روز محرومیت را تمام و کمال ریشه‌کن کرد. امّا راه های مختلفی نیز وجود دارد که این محرومیت در طی سال‌های ‌آتی کمتر و کمتر شود و شاید از بین برود.

راه کمک به حمید و روستاهای مثل آن همان پیگیری خودمان است. پیگیری و پرسش‌گری همیشه جواب می‌دهد و موجب پیشرفت و ترقّی می‌شود جوانه زدن روحیۀ پرسش‌گری در ذهن دانشجویانی که برای مردم روستایی که شاید تا چندماه پیش از وجود آن هم خبر نداشتند، لااقل یک هفته یا بیشتر از تفریح و مشغله و راحتی خود گذشتند،  می‌تواند اکسیری برای حل مشکل مردم روستا درست کند.

همان‌طور که می‌دانید و شاید با آن مواجه شده باشید، یکی از مشکلات عمدۀ کشور ما مشکل آب است. متأسفانه روستای حمید هم از مشکل حاد کمبود آب شرب رنج می‌برد. تعدّد چاه‌های غیرمجاز در اطراف آبشار روستای حمید موجب شده تا چاهی که ادارۀ آب و فاضلاب حفر کرده، توانایی حل مشکل آب روستا را نداشته باشد. همچنین چاه‌های غیرمجاز را هم نمی‌توان پلمب کرد؛ چون در این صورت، کل درّه خشک و کشاورزی و شغل مردم نابود می‌شود. این یعنی چاهی که برای تأمین آب شرب روستا استفاده می‌شود، تنها توانایی دو ساعت آب‌دهی در روز را دارد.

مشکل آب از آن دسته مشکلاتی است که هشت روزه حل نمی‌شود. پس چارۀ ما برای حل این مشکل این بود که جلسه‌ای با حضور مسئولین استان بجنورد و مردم روستا برای مباحثه و صحبت در مورد آن برگزار شود. کار ما این‌گونه آغاز شد. چهار روز صبح از حمید به همراه دهیار روستا به بجنورد می‌آمدیم و با رفتن به ادارات مختلف و صحبت با مسئولان درمورد مشکل آب، آن‌ها را به جلسۀ مطالبه‌گری دعوت می‌کردیم.

مقصد نخست ادارۀ آب و فاضلاب استان بود.در این اداره جلسه‌ای با حضور مهندسین و دهیار برگزار شد و به‌صورت علمی و دقیق توضیح داده شد که چرا این روستا از مشکل آب رنج می‌برد و این مشکل دقیقاً چه ابعادی دارد. اینجا دیگر تقریباً متوجّه شده بودیم چه می‌خواهیم. به‌علّت تعدّد چاه‌های غیرمجاز و عدم امکان بستن آن‌ها تنها راه‌حل برای مشکل آب شرب لوله‌کشی از شهر و اتّصال آب روستا به آب شهر بود. این راهکار با توجّه به فاصلۀ ۶ کیلومتری حمید تا بجنورد بسیارمنطقی به نظر می آمد. لوله‌کشی آب باید به دستور فرمانداری انجام می‌شد.

بعد از ادارۀ آب و فاضلاب عمدۀ وقت ما صرف دعوت مسئولین مختلف مانند مدیرکل جهاد کشاورزی و راه‌و‌شهر‌سازی استان و یا نمایندۀ فرمانداری به جلسۀ مطالبه‌گری شد. تاریخ جلسه با روزهای انتخابات ریاست جمهوری همزمان شده بود و فرماندار نمی‌توانست شخصاً به جلسه برسد.

در نهایت، هرطور که بود، جلسۀ مطالبه‌گری با حضور مردم روستا و مسئولین برگزار شد. در ابتدای جلسه روستاییان مشکلات اصلی خود را بیان کردند؛ گاهی وقت‌ها تند و انتقادی و گاهی وقت‌ها هم با درد و بغض. بخش اصلی جلسه صرف صحبت در مورد آب شد. بعد از حدود دوساعت بحث و جدل، نمایندۀ فرمانداری قول به ثمر رساندن طرح لوله‌کشی از بجنورد را داد. مردم امیدوار و بسیارخوشحال بودند؛ یکی از آن‌ها می‌گفت که ما در پنجاه سال گذشته چنین جلسه‌ای نداشته‌ایم.

حالا ما هم امید داریم تا با پیگیری دهیار و شورای روستا لوله‌کشی هرچه سریع‌تر انجام شود و مشکل آب این منطقه حل شود. همان‌قدری که تحقّق این هدف پیگیری زیاد دهیار را می طلبد، ما نیز باید پیگیر عملکرد دهیار باشیم. این دقیقا همان مطالبه‌گری‌ای است که باید با کار جهادی همراه شود تا تلاش جهادگران به ثمر نشیند.